Pismik ‹š›
Pismik ‹š› se wugranja ako [ʂ]
pśed ‹a›, ‹e›, ‹o›, ‹u›, ‹y› (pśir. wokale)
Pśikłady: šaw, šepot, šoradki, šum, šybałk, pšašaś, duše, woprošowaś, namdušu, słyšy
pśed ‹l›, ‹ł›, ‹m›, ‹n›, ‹r›, ‹w› (pśir. sonoranty)
pśed ‹c›, ‹k›, ‹p›, ‹t› (a potencielnje pśed drugimi njespiwnymi obstruentami) (z wuwześim pozicije pśed ‹ć›)
Pśikłady: jabłušcyna, škrodawa, swětlaško, pyšpot, pašturlica
we wuzuku
Pismik ‹š› se wugranja ako [ɕ]
pśed ‹ć›
Glědaj teke: Asimilacija.
Pismik ‹š› se wugranja ako [ʃ]
w někotarych wupóžycenjach pśed ‹ě›, ‹i›
Pśikłady: mašina, maršěrowaś
Pokazka: Kombinacija ‹š›‹i› resp. ‹š›‹ě› wustupujo jano we wupóžycenjach.
‹š› wustupujo pśed spiwnymi obstruentami wjelgin rědko a gaž, pón jano na šawje morfemowu (na granicy mjazy dwěma morfemoma). W takich padach móžotej wobej zuka se wugranjaś jasnje wót se źělonej. ‹š› wóstanjo pótom njespiwne: dušgel. Spiwne wugronjenje [ʐ] njamóžo se wuzamknuś. Glědaj teke: Asimilacija.